ZAGADKA NR 10 KLASY I – III
Rozpoznaj książkę po fragmencie:
„Był ciepły letni dzień, na dworcu zebrały się tłumy ludzi wyjeżdżających nad morze. Lokomotywy gwizdały, taksówki trąbiły, tragarze biegali pokrzykując jeden na drugiego i w ogóle był taki hałas, że pan Brown, który pierwszy ujrzał niedźwiadka, musiał kilka razy powtórzyć żonie wiadomość o swym odkryciu, zanim zrozumiała, o co mu chodzi.
– Niedźwiedź? Na stacji? – spytała pani Brown, spoglądając na męża ze zdumieniem. – Co ty opowiadasz, Henryku! To niemożliwe! Pan Brown poprawił okulary na nosie.
– A jednak – upierał się. – Widziałem go na własne oczy. O, tam, za workami z pocztą. Na głowie ma bardzo śmieszny kapelusz. Nie czekając na odpowiedź żony, pan Brown wziął ją mocno pod ramię i zaczął się z nią przepychać przez tłum. Okrążyli wózek z czekoladą i herbatą, minęli kiosk z książkami i wąskim przejściem między stosami walizek przedostali się do biura rzeczy znalezionych.
– No, proszę! – z dumą oznajmił pan Brown, wskazując w stronę ciemnego kąta magazynu. – A nie mówiłem! Pani Brown spojrzała w kierunku wskazanym przez męża i w ciemnym kącie z trudem dostrzegła coś małego i kudłatego. Siedziało to na walizce i miało zawieszoną na szyi kartkę, na której coś napisano. Walizka była stara i bardzo zniszczona. Na jej boku ktoś napisał dużymi literami: BAGAŻ PODRĘCZNY. Pani Brown ścisnęła ramię męża. – Och, Henryku! – zawołała. – Miałeś chyba rację. To jest niedźwiedź! Przyjrzała się uważnie stworzeniu siedzącemu na walizce. Wyglądało ono na bardzo niezwykłego niedźwiedzia. Było brunatne, w brudnym odcieniu, a na głowie miało przedziwny kapelusz z szerokim rondem – śmieszny kapelusz, jak powiedział przed chwilą pan Brown. Spod ronda spozierała na panią Brown para dużych, okrągłych oczu. Widząc, że w tej sytuacji wypada coś zrobić, niedźwiadek wstał i uprzejmie uchylił kapelusza, odsłaniając dwoje czarnych uszu.
– Dzień dobry – rzekł cicho i wyraźnie.
– Hm… dzień dobry – odparł pan Brown dość niepewnym głosem. Nastała chwila ciszy. Niedźwiedź obdzielił ich pytającym spojrzeniem.
– Czym mógłbym służyć? – zapytał. Na twarzy pana Browna odmalowało się zakłopotanie.
– Eee… niczym.(…)”
Odpowiedź do zagadki nr 9: „Zaczarowana zagroda” Aliny i Czesława Centkiewiczów
ZAGADKA NR 10 KLASY IV – VI
Rozpoznaj książkę po jej fragmencie:
„Marta poczęła znów czyścić kominek.
—Ja, proszę panienki, jestem służącą pani Medlock —odparła z godnością. —A ona służy jaśnie panu, ale ja niby mam robić robotę pokojowej i panience to i owo usłużyć. Aleć panienka nie potrzebuje znów tak dużo obsługi.
—Któż mnie będzie ubierał?— zagadnęła Mary. Marta znów przysiadła na piętach, przyglądała się Mary, nie rozumiejąc, wreszcie ze zdumieniem spytała: —To panienka sama nie potrafi?
— Cóż to ma znaczyć? Nie rozumiem cię.
— Chciałam powiedzieć, że panienka chyba umie sama się ubrać.
— Nie —rzuciła Mary z zupełną pogardą.—Nigdy w życiu nie ubierałam się sama. Ayah zawsze mnie całą ubierała.
— W takim razie wielki czas, żeby się panienka nauczyła sama to robić — rzekła Marta, nie zdając sobie sprawy ze swego zuchwalstwa.—Trzeba było młodziej zacząć. To panience dobrze zrobi, gdy sama koło swoich rzeczy pochodzi.”
Odpowiedź do zagadki nr 9: „Lukrecja” Anne Goscinny
ZAGADKA NR 10 KLASY VII – VIII
Rozpoznaj książkę po jej opisie:
Seria powieści fantasy australijskiego pisarza. Osadzona w fikcyjnym, stylizowanym na średniowiecze świecie, powieść przygodowa dla nastolatków. Pierwsza książka z serii została wydana w Australii w listopadzie 2004 roku, a w Polsce w marcu 2009. Do tej pory wydano 15 książek serii głównej oraz 2 prequele – Wczesne Lata.
Seria powieści przedstawia przygody Willa – sieroty, który staje się czeladnikiem ponurego zwiadowcy o imieniu Halt. Korpus Zwiadowców zajmuje się dostarczaniem informacji i pilnowaniem porządku w królestwie, dla Duncana – króla Araluenu. Dostarczają mu informacji o wrogich zamiarach nieprzyjaciół. Seria jest połączeniem przygód nastoletniego Willa i jego przyjaciół,
Odpowiedź do zagadki nr 9: „Enola Holmes” Nancy Springer